Cienie pod oczami (film i zdjęcia z zabiegu)

Cienie pod oczami to powszechny problem, występuje nawet u 30 procent dorosłych. Przez cienie pod oczami wyglądamy na zmęczonych, niewyspanych i starszych niż jesteśmy w rzeczywistości.

Moja pacjentka, która wystąpiła w dzisiejszym odcinku filmu z serii „Medycyna estetyczna bez tajemnic”, opowiada, że męczą ją już uwagi otoczenia, że chyba znów się nie wyspała, albo że powinna pójść na urlop.

ZOBACZ FILM:

Wbrew pozorom cienie pod oczami to problem złożony. Istnieją dwa główne mechanizmy, które powodują ich powstawianie i często się nakładają.

1) Skóra w okolicy dolnej powieki jest bardzo cienka i łatwo wiotczeje. U młodych osób między skórą a kością oczodołu mieści się delikatna poduszeczka tłuszczowa, ale z wiekiem zanika. Skóra wtedy opada i tworzy się niecka (zwana też lejkiem) przechodząca niżej w tak zwaną doliną łez). Światło inaczej się wtedy odbija i powstaje efekt cienia. To właśnie ten zanik poduszeczki tłuszczowej jest głównym powodem powstawiania cieni pod oczami. W dodatku mięśnie w tym miejscu są cieknie, słabo pracują, krążenie limfy jest utrudnione, tworzą się zastoje i obrzęki. Szczególnie jest to widoczne rano, po wstaniu z łóżka. W dłuższej perspektywie zastoje powodują punktowe odkładanie tłuszczu, które wzmacnia efekt niecki.

2) Ponieważ skóra w okolicy dolnej powieki jest bardzo cienka, często drobne naczynka przez nią prześwitują, a wtedy wydaje się być sina i ciemniejsza. Do tych dwóch, na ogół współwystępujących mechanizmów, dochodzi jeszcze to, że starzejąca się skóra jest wiotka i zaczyna się marszczyć.

Jak temu przeciwdziałać? Najpopularniejszą metodą na problem cieni stosowaną w gabinetach medycyny estetycznej jest niestety wypełnianie kwasem hialuronowym. Piszę „niestety”, gdyż uważam, że w większości przypadków jest to niekonieczne optymalna terapia. Zabieg ten jest silnie promowany ze względu na błyskawiczny efekt i bezpieczeństwo oraz możliwość wykonania za pomocą igły i strzykawki (nie wymaga posiadania zaawansowanego technologicznie sprzętu). Jednak u wielu osób podanie kwasu hialuronowego w okolicę pod oczami nasila lub powoduje powstanie problemu obrzęków. Limfa wolniej krąży, bo kwas jest implantem uciskającym naczynka. To tak, jakbyśmy naciągnęli na rękę ciasną gumkę – będzie ona uciskać żyły i tętnice, i ręka zacznie sinieć. W bardziej odległej perspektywie odkładają się złogi tłuszczowe. Czasem występują delikatne zaburzenia czucia. Co więcej, kwas podany w „puste” miejsce i relatywnie płytko, a przy tym rzadki (musi taki być, żeby efekt estetyczny był akceptowalny), łatwo może się przemieścić. Dodatkowo efekt poprawy jest wyjątkowo krótki. Moje pacjentki narzekają, że tak zachwalany i promowany w mediach zabieg Redensity, daje wyjątkowo krótki rezultat – po 2-3 miesiącach po kwasie nie ma śladu. Trzeba też pamiętać, że kwas hialuronowy zadziała w przypadku doliny łez, ale jeśli mamy cienie wynikające z prześwitujących przez cienką skórę naczynek, to już nie.

Ponieważ istnieją o wiele lepsze metody, dające bardziej naturalny efekt i działające dłużej, ja nie proponuję moim pacjentkom kwasu hialuronowego. Podaję go tylko na bardzo wyraźne życzenie pacjentki i w sytuacjach podbramkowych, np. wtedy, gdy ktoś przychodzi do mnie tydzień przed bardzo ważnym wydarzeniem, w czasie którego chciałby dobrze wyglądać, i nie ma czasu na inne metody.

Inną metodą wypełnienia zapadnięć pod oczami jest uzupełnieniem ich tkanką tłuszczową przeszczepioną z innej okolicy ciała. Metoda ta jest lepsza od wypełnienia kwasem hialuronowym, ale nie bez wady – ponieważ nie do końca wiemy jaki procent przeszczepionego tłuszczu się przyjmie, trudno jest uzyskać równą i symetryczną korektę.

Stosowane przez mnie metody stawiają na REGENERACJĘ. Są korzystniejsze, gdyż:
– zagęszczają i uelastyczniają skórę, żeby nie była wiotka i nie zapadała się,
– napinają ją, skracają włókna kolagenowe, tak, by nie było nadmiaru skóry,
– pogrubiają skórę, przez co naczynka tak bardzo nie prześwitują,
– odbudowują poduszeczkę, co prawda nie tłuszczową, ale tkankę włóknistą, ale dzięki niej nie ma zapadania się i powstawania efektu niecki,
– efekt jest naturalny i nie ma ryzyka wystąpienia skutków ubocznych, np. w postaci przesunięcia się wstrzykniętej substancji,
– nie ma uciskających implantów, więc nie tworzą się obrzęki pod oczami i nie ma efektu napuchniętych oczu,
– rezultaty utrzymują się do dwóch lat.

Jedynym minusem jest to, że zabieg nie działa natychmiastowo – potrzeba kilku zabiegów i na efekty trzeba poczekać kilka miesięcy (pół roku do roku), tyle bowiem zajmuje naturalny proces regeneracji i odbudowanie tkanki.

Stosuję dwie metody regeneracji: radiofrekwencję mikroigłową i laser ablacyjny. Najczęściej w ramach skojarzonej terapii: 3 do 5 zabiegów co około miesiąc. Większość z nich to rf mikroigłowa, ale staram się, aby jeden lub dwa zabiegi były wykonane laserem ablacyjnym, uzyskujemy wtedy dodatkowy efekt odmłodzenia, rozjaśnienia i odświeżenia skóry. Dlaczego akurat te zabiegi? RF mikroigłowa, którą pokazałem w filmie, jest zabiegiem, który działa silnie i punktowo głęboko (skóra jest podgrzewana i nakłuwana). Zarazem jednak nie jest uciążliwy dla pacjenta, nie wyłącza go z zawodowego życia. Skóra po zabiegu jest mocno zaczerwieniona, ale pacjent może na drugi dzień iść do pracy. RF mikroigłowa mocniej niż laser pogrubia i napina skórę, ale z kolei laser ablacyjny złuszcza i rozjaśnia skórę, dlatego zachęcam pacjentów, by w ramach serii wykonali jeden, dwa zabiegi laserem. Po laserze okres rekonwalescencji jest dłuższy, około tygodnia.

Efekty zabiegów radiofrekwencją mikroigłową i laserem w okolicach oka dają bardzo dobre rezultaty. Skóra pod okiem to takie miejsce, gdzie niewielka nawet zmiana daje ogromną różnicę w odbiorze osoby, która poddała się zabiegowi.